ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္း

သာယာလွေသာေန႔တစ္ေန႔၏ တစ္ခုေသာ ေန႔လည္ခင္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း တိတ္ဆိတ္လုိ႔။
ခဏၾကာေတာ့ စကားသံေတြထြက္ေပၚလာတယ္... ရင္းႏွီးလွတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ေပါ့။
ပထမ။ ။ ဟင္းးးးးးးး (သက္ျပင္းရွည္)
ဒုတိယ။ ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။
ပထမ။ ။ ဒီလုိပဲေပါ့ကြာ.... လကုန္ၿပီေလ၊ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ရမယ္၊ ဘီလ္ ေတြေဆာင္ရမယ္၊ အိမ္လခ
ေပးရမယ္၊ မိသားစုလည္း ေထာက္ရမယ္၊ ေလ့လာရမယ္။ ဒီၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ရမယ္
သိပ္အဆင္မေျပပါဘူးကြာ၊ အခ်ိန္ကုန္တာေပါ့။ ဘုရားတရားလည္း မလုပ္ျဖစ္ပါဘူးကြာ.... ဒီလုိပဲၾကာလွၿပီ။
အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္လုိ႔ပါ။ မင္းၾကည္႕ရတာေတာ့ ဘာမွ မရွိသလုိပါပဲလား။ (ျဖစ္သလုိ ၀တ္ထားတာကုိး) ေပါ့ပါးလြန္းေနသလုိပဲ။ ဘာျပႆနာမွမရွိဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ မင္းအဲလုိ ျဖစ္သလိုေနေနလုိ႔ ဘာမွမျဖစ္တာမဟုတ္လား။
ဒုတိယ။ ။ (ၿပဳံးလုိက္၏) ေကာင္းၿပီ၊ ငါမေျဖခင္ မင္းကုိအရင္ေမးမယ္၊ မင္းက ဘယ္မွာေနတာလဲ။
ပထမ။ ။ ဟ..ငတုံး... ဒီမွာေလကြာ စကၤာပူမွာေပါ့ကြ။
ဒုတိယ။ ။ ဟုတ္ေပသားပဲ...ေအး.. ငါလည္းဒီမွာပဲကြ။ ဒါနဲ႔ မင္းဘာလုပ္လဲ။
ပထမ။ ။ မင္းသိရက္နဲ႔...ကြန္ပ်ဴတာ စပယ္ရွယ္လစ္။
ဒုတိယ။ ။ ေအး... ငါလည္း အတူတူပဲကြ။ လူလြတ္ပဲမဟုတ္လား....
ပထမ။ ။ ေအးေလကြာ...
ဒုတိယ။ ။ ေကာင္းၿပီ။ မင္းနဲ႔ငါ လစာလည္း တူတယ္။ အေျခအေနလည္း တူတယ္။ ဒါဆုိ ရတာလည္း
တူလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ေပးရတာေတာ့ မတူဘူးလုိ႔မင္းထင္လား။
ပထမ။ ။ (ေမးေစ့က မုတ္ဆိတ္ေမြး ငုတ္တုိေလးေတြကုိ ပြတ္လုိက္ၿပီး) အင္းးးး မထင္ပါဘူး တူေလာက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ လြဲတယ္။ မင္းက ဘာအပူအပင္မွမရွိဘူး။
ဒုတိယ။ ။ ေကာင္းၿပီ။ ဘာလုိ႔ဆုိ... မင္းက ပူခ်င္တာကုိး။
ပထမ။ ။ ဘယ္လုိ... ငါက ပူခ်င္မလားကြ။
ဒုတိယ။ ။ ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ ပူေနေသးလဲ။
ပထမ။ ။ ................
ဒုတိယ။ ။ လခေတြ ဘီလ္ေတြက ေပးရမွာေတြေလ.. မင္းေရွာင္လုိ႔ရမလား...။
ပထမ။ ။ ဘယ္ရမလဲ။
ဒုတိယ။ ။ အဲဒီေတာ့ ေပးေပါ့။ မိသားစုကုိလည္း ေထာက္ပံ့ရမယ္။ စိတ္ေကာင္းထားရင္ စိတ္က
ေကာင္းေနမွာပါပဲ။ ကံကံ၏အက်ဳိးကုိ သံသယ မျဖစ္ပါနဲ႔။ မင္းဒီကုိေရာက္လာတာ
မိသားစုေၾကာင့္မဟုတ္လား... သူတုိ႔ မေထာက္ပံ့ရင္ မင္းကုိ ပညာေတြ ေပးမသင္ရင္ မင္းေရာက္ႏုိင္ပါ့မလား။
ဘယ္ေရာက္ႏုိင္မလဲ.....။
ပထမ။ ။ အင္း....ဟုတ္တာေပါ့။
ဒုတိယ။ ။ ေနာက္တစ္ခုက မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကူညီခဲ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။ ေနာက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ
ေၾကာင္းတရား(၄)ပါးမွာ မိတ္ေဆြ၊ အေပါင္းအသင္းလည္းပါတယ္ဆုိတာ မေမ့န႔ဲ။ မင္းက ယူတဲ့အခ်ိန္မွာ
ယူတယ္။ ေပးဖုိ႔ကုိ အခ်ိန္မရွိဘူးဆုိေတာ့ မင္းက သူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္း ျဖစ္ပါ့မလား။
ဒီေနရာမွာလည္း ကံကံ၏အက်ဳိးက အက်ဳံး၀င္တယ္ေနာ္...ၾကာလာရင္ ဘယ္လုိရလဒ္ျဖစ္လာႏုိင္မလဲ...
ေသခ်ာစဥ္းစား။ မွ်မွ်တတ သာလုပ္ အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္။ ခ်စ္ရမယ္ မဆုိလုိဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ
ေမတၱာအလြန္အကၽြံရွိတာ၊ ခ်စ္လုိ႔ရွိရင္ ခြဲရတဲ့အခါ၊ မေတြ႕ႏုိင္တဲ့အခါ မင္းေကာင္းေကာင္းမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး...
ေဒါသေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္...အက်ဳိးဆက္က ေကာင္းလား မေကာင္းလား.. မင္းပဲစဥ္းစားပါ။ ဒါက
အစြန္းတစ္ဖက္... ေနာက္တစ္ဖက္က မင္းေျပာတဲ့ အခ်ိန္မရွိတာ... ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရင္
မင္းကိစၥပဲမင္းစဥ္းစားတယ္... သူမ်ားကုိ ေမတၱာမရွိဘူး... သူမ်ားအတြက္ အခ်ိန္မရွိဘူး... အဲဒီေတာ့
မင္းလုိတဲ့အခါ ရရင္ ရမယ္... အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္မရတဲ့အခါ မင္းဘာျဖစ္မလဲ...
ပထမ။ ။ ေဒါသထြက္မယ္... မေက်မနပ္ျဖစ္မယ္။
ဒုတိယ။ ။ အေသအခ်ာပဲ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒါေတြသိမွာမဟုတ္ဘူး...။ ဘာလုိ႔ဆုိသူတုိ႔က မင္းကုိ
ေမတၱာရွိတယ္... တစ္ျခားဘာမွမသိဘူး၊ သူတုိ႔တတ္ႏုိင္တာ သူတုိ႔လုပ္တယ္...။
ဒုတိယ။ ။ အဲဒီအစြန္းေတြေၾကာင့္သာ မင္းစိတ္ မေအးခ်မ္းႏုိင္တာပါ။ ငါဆုိ ဒီပစၥည္းေတြ ဘာမွ တပ္မက္
စရာမရွိဘူးဆုိတာ ငါသိထားတယ္။ ငါ့ကုိေပးတယ္။ ယူလုိက္တယ္။ ေပးရမယ္... ေပးလုိက္တယ္။
လာေတာင္းတယ္... ေပးႏုိင္တာ ေပးတယ္။ ေပးဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့... ေပးလုိ႔မရဘူးေပါ့...။
ပထမ။ ။ အင္း... ဒါဆုိ ငါဘယ္ကေနစလုပ္ရမလဲ။
ဒုတိယ။ ။ နံပါတ္(၁)- အားလုံးကုိေမတၱာသာထားပါ။
နံပါတ္(၂)- ေလာဘပါတဲ့တပ္မက္တဲ့စိတ္မထားပါနဲ႔။
နံပါတ္(၃)- မွ်မွ်တတ လုပ္ပါ။ တရားမေမ့ပါနဲ႔။ တရားေတြခ်ည္း ဖတ္ခုိင္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ဖတ္ၿပီး စဥ္းစား ဆင္ျခင္ရမယ္။ ငါေျပာတာေတြထက္ မင္းကုိ အက်ဳိးျပဳႏုိင္တဲ့ အက်ဳိးအေၾကာင္းခုိင္လုံတာေတြ
အမ်ားႀကီးပါတယ္။ မင္းျပႆနာေတြက ဒါဆုိရေလာက္ပါၿပီ။
ပထမ။ ။ အင္း... အရမ္းေပါ့သြားပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ငါတစ္ခုေမးမယ္။
ဒုတိယ။ ။ အင္း.. ေျပာ။
ပထမ။ ။ နံပါတ္(၂)က ေလာဘစိတ္မထားရဘူးဆုိရင္ ရွာခ်င္စိတ္နည္းသြားမွာေပါ့။ ဒါဆုိ ဘယ္မွာေအာင္ျမင္
ေတာ့မွာလဲ။
ဒုတိယ။ ။ ေကာင္းတယ္... ေကာင္းတယ္။... မင္း မေမးမွာ ငါစုိးရိမ္တာ....။ အဲဒါက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ရွင္းမရတဲ့ ျပႆနာပဲ။
ဒုတိယ။ ။ ငါလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ ယုံမွားသံသယက ပီနန္ဆရာေတာ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့မွ
ရွင္းသြားတယ္။ အေျဖကကြာ... ေမးခြန္းကုိ ျပန္ၾကည္႕ရင္ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္... ျမတ္စြာဘုရားက
အစြန္းေတြကုိ မသြားဖုိ႔ သတိေပးထားတယ္ဆုိေတာ့ အစြန္းေရာက္ေအာင္ေတာ့ ဘယ္လုပ္မလဲ။ ေလာကီဆုိရင္
ေလာကီကိစၥလုပ္... ေလာကုတၱရာနဲ႔ မေရာနဲ႔။ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္
ဆုိတဲ့ ဘုရားေဟာ တရားေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ရွာခ်င္စိတ္နည္းသြားေအာင္ တစ္ခုမွ မေျပာထားဘူး။ မင္းမွာ
မိသားစုရွိတယ္၊ မိတ္ေဆြရွိတယ္... တျခား၀တၱရားေတြရွိတယ္၊ အဲဒါေတြ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘဲေတာ့ မင္း
ေလာကုတၱရာကုိ စဥ္းစားလုိ႔မရေသးဘူး။ မိသားစုကုိ တာ၀န္ေက်ဖုိ႔ တရားေတြ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြျဖစ္ဖုိ႔
တရားေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေလာကီမွာ ဒီတာ၀န္ေတြကုိ မင္းပစ္ထားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေအးခ်မ္းေအာင္
တရားက်င့္ေနလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ေအးခ်မ္းေအာင္ (၁) နဲ႔ (၃) ကုိလုပ္ရမယ္။
တာ၀န္ေတြေက်ဖုိ႔ စီးပြားရွာရင္ နံပါတ္(၂) နဲ႔ေနေပါ့။ အဲဒါက မင္း အရာ၀တၳဳေတြကုိ တပ္မက္သြားတဲ့အခါ
ဘာျဖစ္လာမလဲ... ဆုံးရႈံးရမွာေၾကာက္မယ္ ေနာက္မတရားတဲ့နည္းနဲ႔ပစၥည္းေတြလုိခ်င္လာမယ္... အဲဒီလုိ
ေလာဘ၊ တပ္မက္တာကုိ ေျပာတာ အဲလုိျဖစ္ရင္ မင္း ေအာင္ျမင္ေကာင္း ေအာင္ျမင္မယ္... ဘယ္ေတာ့မွ
ေအးခ်မ္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေျဖက အဲ့ဒါပဲကြ။ တရားေတြကရွိတယ္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ မင္းစဥ္းစားၿပီး အသုံးခ်ရုံပဲ။ မဟုတ္ပဲ မင္းက တရားကုိ အျပစ္တင္ရင္ေတာ့ မင္းပဲမွားမွာေပါ့။ မင္းမွာ အရမ္းအလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ႀကီး ရထားတယ္။ အဲဒါကုိ မင္းသက္ညွာၿပီး သိပ္မခုိင္းရင္ မင္းခႏၶာႀကီးပဲ ေသတဲ့အထိပင္ပန္းၿပီး ေနာက္လည္း လြတ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး...စကားေတြၾကမ္းတမ္းတယ္ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ကြာ.. ငါက နည္းနည္း အေလးအနက္ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ပါ။ လြယ္ပါတယ္ကြာ မင္းလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္မယ္ဆုိရင္ေပါ့။
ပထမ။ ။ ေကာင္းလုိက္တာကြာ..... အရမ္းေကာင္းတယ္.. ဒါေၾကာင့္ မင္းဒီလုိေနႏုိင္တာကုိး။
ငါလုပ္ႏုိင္ပါတယ္ကြ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ... ငါဒီမွာ စာနဲ႔ေရးထားလုိ႔။ သူမ်ားေတြ စဥ္းစားႏုိင္ဖုိ႔
ငါရွယ္လုိက္ဦးမယ္။