Skip to main content

နောက်မကျပါဘူး

အမှတ်မထင် ဆိုးလာတဲ့သူတွေဟာ အတိတ်မှာ အင်မတန် ကောင်းခဲ့ဖူးကြတယ်။ ဒါပေမယ့် သမရိုးကျဆိုးတဲ့သူနဲ့ကွာတာက သူတို့ကိုယ်သူတို့ ခုထိ အရမ်းကောင်းတယ်ပဲ ထင်နေတတ်ကြတာ။ အဲလိုလူ တော်တော်များများက ငါက ကောင်းရင်လည်း သူများနဲ့ မတူအောင်ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ စကားကို တွင်တွင်ကြီး သုံးတတ်ကြတယ်။ နောက်အဲဒီ့စကားကို လက်ကိုင်ထားပြီး သူများမကောင်းရင် ငါတို့ ဆိုးလို့ရပြီလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆိုးခွင့် ပြုပေးလိုက်တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တချိန်ချိန် အထင်လွဲမှုလေးတွေ ရောက်လာချိန်မှာတော့ အင်မတန်ကောင်းခဲ့သူတွေရဲ့ ဆိုးချင်တဲ့ ဗီဇတွေဟာ ခွင့်ပြုမိန့်နဲ့ အတူ တဖက်သားကို နင်းချေဖို့ ထွက်လာတော့တယ်။ အဲဒီလို အမှန်တရားကိုတော့ သိရရင်ပဲ ကျေနပ်ပါတယ်။ အမှန်ကိုသိရလို့ နောက်ကျတယ် မရှိပါဘူး။

Comments

chocothazin said…
တိုတုိေလးနဲ ့ထိမိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။

အဲလိုလူေတြက အစကေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သူ ့စိတ္နဲ ့မတည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူေကာင္းခဲ့တာေတြ သဲထဲေရသြန္သလိုလုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ ငါလုပ္ေပးခဲ့တာေတြ ငါ့အမွားပဲ၊ ငါ့ကိုယ္ငါပဲ အၿပစ္တင္မိတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း သူ ့ကိုယ္သူ အေကာင္းဘက္က ေၿပာတတ္ေသးတယ္။

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့။ ေစာေစာသိရတာ ေကာင္းပါတယ္။
ေထာက္ခံပါတယ္ း)
witch83 said…
အရမ္းကို မွန္ပါတယ္။ တကယ္ကို တိုရွင္းလိုရင္း post ေလးပါပဲ။ :)
Mogok Thar said…
I think I'm late to give this comment.

:-)

Popular posts from this blog

ကျောင်းဖွင့်စနေ့

ကျွန်တော် လေးတန်းပြီးသွားတော့ ငါးတန်းရောက်တဲ့အခါ ကျွန်းတောလမ်းပေါ်က အ.လ.က (၃) လို့ခေါ်တဲ့ နှစ်ထပ်ကျောင်းဆောင်လေးကိုပြောင်းတက်ရတယ်။ ဖေကြီးက အဲဒီကျောင်းက ကျောင်းသားဟောင်းကိုး။ အရင်တုန်းကတော့ အဲဒီကျောင်းကို အလကား ၃ လို့ခေါ်ကြတဲ့အထိ နာမည်ဆိုးခဲ့တဲ့ကျောင်းလေးပေါ့။ ကျွန်တော် မတက်ရခင် နှစ်အနည်းငယ်ကမှ နာမည်ပြန်ကောင်းလာလို့ အဲဒီကျောင်းကို ဖေကြီးက ပို့လိုက်တယ်။ ကျောင်းတက်တဲ့အချိန် နှစ်တိုင်းထူးခြားတာတစ်ခုရှိတယ်။ စတက်တဲ့နေ့တိုင်း မိုးရွာတာပဲ။ ကျောင်းစတက်တဲ့နေ့ စာစီစာကုံးရေးမယ်ဆို ကျွန်တော့်စာပိုဒ်တွေမှာ စိုရွှဲလို့။ မိုးနံ့တောင် သင်းနေရော။ ပြောင်လက်နေတဲ့ အင်္ကျီအဖြူ၊ ဘောင်းဘီ အစိမ်းရောင် တောက်တောက်လေးတွေ ကလည်း မိုးစက်လေးတွေနဲ့ ပဏံသင့်လို့။ နောက်မိုးကာအကြည်လေးတွေ၊ အရောင်လေးစုံလေးတွေ ကိုယ်စီနဲ့ မသိသေးတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ မိဘတွေနဲ့ အတူ အားလုံး ကျောင်းတံခါးကြီး ဖွင့်ချိန်ကို မျှော်တလင့်လင့်နဲ့ စောင့်နေလေရဲ့။ `ကလောင်´ ..... `ကလောင်´ ...... `ကလောင်´ ကျောင်းခေါင်းလောင်းထိုးပြီ။ အေးစက်နေတဲ့ ခေါင်းလေးတွေ ထောင်သွားတယ်။ ဗွက်တွေဆော့ ထားတဲ့ ခြေထောက်လေးတွေ လှုပ်ရှားလာတယ်။ ဟော... ဆီမထည့်ရသေးတဲ့ ကျောင်းတံခါးကြီး တစ

A leaf

ခုတေလာ ဓာတ္ပုံေတြလုိက္ရုိက္ေနတယ္။ ေဖ့ဘြတ္လည္း သိပ္မတက္ခ်င္၊ ဂူဂဲလ္ပလပ္စ္ေတာ့ သုံးေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖဘမွာခ်ည္းဆုိေတာ့ မျဖစ္ျပန္။ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘေလာ့ေဒးေန႔က မဇြန္ရဲ႕စာတုိ႔ တျခားစာေတြ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့လည္း ဘေလာ့ကုိ ျပန္လာခ်င္လာျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ စည္စည္ကားကားေလးျဖစ္ေအာင္လုိ႔ နီးစပ္ရာကုိ ပုံေလးတပုံေပးၿပီး အက္ေဆး ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာေလး ဇြတ္ေရးခုိင္းလုိက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးေပးၾကပါတယ္။ း) သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေလးကုိ ဒီမွာ တင္ျဖစ္သြားတယ္။ ကဗ်ာေလးကေတာ့- A Leaf Being grateful to meet with a droplet,  Life's not simple and easy all the time though. Fortifying and surviving from the teases  Of people and insects. With the help of the droplets and the mother soil,  To its best, A Leaf is giving the beauty to the Earth. သစ္ရြက္ကေလး ေရစက္ေလးနဲ႔ ေတြ႕ေနရရင္ ဘ၀ႀကီးကအဆင္ေျပေနၿပီ။ ၾကာၾကာေနရေလာက္ေအာင္ေတာ့လည္း ဘ၀ႀကီးက လြယ္ကူ ရုိးရွင္းျခင္းမရွိခဲ့ဘူး။ တုတ္ေတြ လက္ေတြရဲ႕ တြန္းထုိးေ၀ွ႔ျခင္း ပုိးေကာင္ေတြရဲ႕ ထုိးေဖာက္လႈိက္စားျခင္းေတြေအာက္ လူးလွိမ့္ တြ

ဆေးလိပ်လက်ဆောင်

မဝယ်ဘူး မယ်ခူးတဲ့ ဖက်စို၊ မီးမကူ နေပူမှာ မကင်အားလို့၊ ထားရတယ် အိပ်ရာအောက်မှာ၊ မင်းသောက်ဖို့ကို။ ညှာအနား ရှေ့သွားနှင့် ကိုက်လို့တို၊ မချိုတောင့်လိပ်ဆေး။ ပိုးမကူ ဝါချည်ဖြူတစ်ပင်ရစ်ကယ်နှင့်။ ငယ်ချစ်မောင် ရွှေဝသွားကို၊ ပါးလိုက်ကဲ့လေး။ မယ်ခွေရဲ့ မာစတာ ပိစ်လေးပါ။ အရင်က ကဗျာလေးတွေ အရမ်းကြိုက်လို့ လိုက်ဖတ်ပြီးတင်နေပါတယ်။ စကားပြေရေးဖို့တော့ အိမ်စာပေးလိုက်မယ်နော်။ း) အဟွတ် အဟွတ်