၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ကာလ -
၁၀ ရက္ေန႔ - စကၤာပူကေန ေနခြင့္ကုန္သြားလုိ႔ မေလးကုိ ေရွာင္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အေဒၚရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေနေတာ့ သူတုိ႔ဆီကေန အကူအညီေတြရခဲ့တယ္။ အစ္ကုိႀကီးႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ဆီမွာ လုိက္ေနခြင့္ ရခဲ့တယ္။ စက္ရုံ၀န္းထဲဆုိေတာ့ အခန္းကေတာ့ ၇-ေပ ပတ္လည္အခန္းေပါ့။ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနတဲ့ေနရာဆုိေတာ့ က်န္တာမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ျခင္ေတြကေတာ့ ကုိက္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ျခင္ဆုိတာ သူစိမ္းမွမဟုတ္ပဲ ကိစၥမရွိ။
အျပင္ကုိလည္း ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ လမ္းဆုံေလးအထိပဲ ထမင္းေလးဘာေလး ထြက္၀ယ္ၿပီးရင္ ျပန္လာစား၊ ဒီေလာက္ပဲသြားရဲတယ္၊ လူဆုိးမေျပာနဲ႔ ရဲကအစ နာမည္ႀကီးတာကုိး၊ ဒီလုိနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ ပါလာတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေလးေတြ ဘာေလး၊ ညာေလးေတြဖတ္ ၿပီးေတာ့ ၾကာလာေတာ့ အဲဒီအစ္ကုိႀကီး သူ႔အိမ္က မိသားစု အတြက္ လုပ္ထားတဲ့ ပုခုကၠဴက အလွဴမ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔ ပ႒ာန္းအက်ယ္စာအုပ္ေလးေတြ႕လုိက္ေတာ့ အသိက မေနဘူး၊ တန္းကုိင္ၿပီး နာရီေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စိတ္၀င္တစား ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၿပီး ဥာဏ္မီသေလာက္ လုိက္ၿပီး အနက္ကုိ စဥ္းစားၾကည္႕တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း အဲဒီလုိပဲေပါ့။ စကၤာပူမွာ အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုပဲရလာကတည္းက အရင္ကလုိ မိရုိးဖလာယုံၾကည္မႈ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ ဒီမွာလည္း အဆင္ကေျပတာ မဟုတ္ေတာ့ ရက္နည္းနည္းေလးနဲ႔ ရတနာ(၃)ပါးကုိ တကယ္ သက္၀င္ယုံၾကည္လာခဲ့တယ္။ (အဆင္မေျပဘူးလုိ႔ဆုိေပမယ့္ တကယ့္လူေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါပဲ။) အခ်ိန္ရရင္စိတ္ေတြစုစည္းတယ္၊ တရားေတြ ဆင္ျခင္တယ္။
အဲဒီ့အထိ စကၤာပူက ကန္ပဏီက အက္စ္ပတ္စ္ မတင္ေပးေသးဘူး။ ဒီဇင္ဘာလကုန္ခါနီးထဲက တင္ဖုိ႔ေပးထားခဲ့တာ။
၁၃ ရက္ေန႔ - (တနဂၤေႏြေန႔) ေရာက္ေတာ့ အလုပ္က ပတ္စ္ တင္ေပးလုိက္ၿပီတဲ့ မနက္ ၉ နာရီေလာက္ ဟုိက အန္တီလွမ္းဖုန္းဆက္လာတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေလး၊ ငါးရက္ဆုိေတာ့ စကၤာပူျပန္၀င္ဖုိ႔လုပ္ရေတာ့မယ္ ျပန္လႈပ္ရွားရၿပီေပါ့။ အဲဒီေနာက္ကေနၿပီး ကြာလာလမ္ပူ ၿမဳိ႕လယ္မွာ ေျခရႈပ္ေတာ့တာပဲ။ စက္ရုံ၀န္းကထြက္ ကား ၁ နာရီၾကာေအာင္စီး၊ ဂ်မ္းျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ရွိတယ္ ဘယ္အခ်ိန္လဲေတာ့ ေမ့သြားၿပီ၊ မိၿပီဆုိရင္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ကေန နာရီ၀က္ပဲ။ ၿပီး ပူဒူးရာယာ (ျမန္မာဆုိင္ေတြ မ်ားမွမ်ား၊ စီးတီးေဟာ လုိအေဆာက္အအုံတစ္ခုထဲမွာမဟုတ္၊ လမ္းေတြ လမ္းေတြမွာရွိတဲ့ ေနရာ) ဆုိတဲ့ ကြာလာလမ္ပူ ၿမဳိ႕လယ္တစ္ေနရာမွာဆင္း၊ စင္ကာပူသံရုံးကုိသြား ဗီဇာ ျပန္ယူ၊ ပထမဆုံး တစ္ေခါက္မွာ အဆင္မေျပလုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ျပန္လာရတယ္ (တနလၤာေန႔ေတာ့ တနလၤာေန႔ပါပဲ ဒါေပမယ့္ အဲဒါနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး မသိတဲ့အလုပ္ ပထမဆုံးဆုိေတာ့ တစ္ေခါက္နဲ႔ဘယ္လုိမွ မၿပီးႏုိင္ဘူး)။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာ ဗီဇာရၿပီ။
အမႈေတြကေတာ့ အျမဲတမ္းျဖစ္ေနတယ္။ ေစ်းသြား၀ယ္တုန္းကေတာင္ ျမန္မာဆုိင္ရွင္လင္မယားပဲ ေန႔ခင္းႀကီး ဓားျပတုိက္ခံရတယ္၊ ဒဏ္ရာေတြ ဘာေတြနဲ႔ ၾကားရတယ္။ မ်ဳိးစုံျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီရက္ေတြ ေန႔ေရာညေရာ ၿမဳိ႕လယ္၊ စက္ရုံ၀န္း ဧရိယာ (ည ၁၀း၃၀ အထိေရာက္ဖူးတယ္) ေလွ်ာက္သြားတယ္။ တစ္စုံတစ္ရာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကံႀကီးေပလုိ႔။
၁၇ ရက္ေန႔ - (ၾကာသပေတး) စကၤာပူကုိ ကားနဲ႔ျပန္လာခဲ့တယ္။
၁၀ ရက္ေန႔ - စကၤာပူကေန ေနခြင့္ကုန္သြားလုိ႔ မေလးကုိ ေရွာင္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အေဒၚရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေနေတာ့ သူတုိ႔ဆီကေန အကူအညီေတြရခဲ့တယ္။ အစ္ကုိႀကီးႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ဆီမွာ လုိက္ေနခြင့္ ရခဲ့တယ္။ စက္ရုံ၀န္းထဲဆုိေတာ့ အခန္းကေတာ့ ၇-ေပ ပတ္လည္အခန္းေပါ့။ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနတဲ့ေနရာဆုိေတာ့ က်န္တာမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ျခင္ေတြကေတာ့ ကုိက္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ျခင္ဆုိတာ သူစိမ္းမွမဟုတ္ပဲ ကိစၥမရွိ။
အျပင္ကုိလည္း ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ လမ္းဆုံေလးအထိပဲ ထမင္းေလးဘာေလး ထြက္၀ယ္ၿပီးရင္ ျပန္လာစား၊ ဒီေလာက္ပဲသြားရဲတယ္၊ လူဆုိးမေျပာနဲ႔ ရဲကအစ နာမည္ႀကီးတာကုိး၊ ဒီလုိနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ ပါလာတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေလးေတြ ဘာေလး၊ ညာေလးေတြဖတ္ ၿပီးေတာ့ ၾကာလာေတာ့ အဲဒီအစ္ကုိႀကီး သူ႔အိမ္က မိသားစု အတြက္ လုပ္ထားတဲ့ ပုခုကၠဴက အလွဴမ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔ ပ႒ာန္းအက်ယ္စာအုပ္ေလးေတြ႕လုိက္ေတာ့ အသိက မေနဘူး၊ တန္းကုိင္ၿပီး နာရီေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စိတ္၀င္တစား ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၿပီး ဥာဏ္မီသေလာက္ လုိက္ၿပီး အနက္ကုိ စဥ္းစားၾကည္႕တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း အဲဒီလုိပဲေပါ့။ စကၤာပူမွာ အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုပဲရလာကတည္းက အရင္ကလုိ မိရုိးဖလာယုံၾကည္မႈ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ ဒီမွာလည္း အဆင္ကေျပတာ မဟုတ္ေတာ့ ရက္နည္းနည္းေလးနဲ႔ ရတနာ(၃)ပါးကုိ တကယ္ သက္၀င္ယုံၾကည္လာခဲ့တယ္။ (အဆင္မေျပဘူးလုိ႔ဆုိေပမယ့္ တကယ့္လူေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါပဲ။) အခ်ိန္ရရင္စိတ္ေတြစုစည္းတယ္၊ တရားေတြ ဆင္ျခင္တယ္။
အဲဒီ့အထိ စကၤာပူက ကန္ပဏီက အက္စ္ပတ္စ္ မတင္ေပးေသးဘူး။ ဒီဇင္ဘာလကုန္ခါနီးထဲက တင္ဖုိ႔ေပးထားခဲ့တာ။
၁၃ ရက္ေန႔ - (တနဂၤေႏြေန႔) ေရာက္ေတာ့ အလုပ္က ပတ္စ္ တင္ေပးလုိက္ၿပီတဲ့ မနက္ ၉ နာရီေလာက္ ဟုိက အန္တီလွမ္းဖုန္းဆက္လာတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေလး၊ ငါးရက္ဆုိေတာ့ စကၤာပူျပန္၀င္ဖုိ႔လုပ္ရေတာ့မယ္ ျပန္လႈပ္ရွားရၿပီေပါ့။ အဲဒီေနာက္ကေနၿပီး ကြာလာလမ္ပူ ၿမဳိ႕လယ္မွာ ေျခရႈပ္ေတာ့တာပဲ။ စက္ရုံ၀န္းကထြက္ ကား ၁ နာရီၾကာေအာင္စီး၊ ဂ်မ္းျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ရွိတယ္ ဘယ္အခ်ိန္လဲေတာ့ ေမ့သြားၿပီ၊ မိၿပီဆုိရင္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ကေန နာရီ၀က္ပဲ။ ၿပီး ပူဒူးရာယာ (ျမန္မာဆုိင္ေတြ မ်ားမွမ်ား၊ စီးတီးေဟာ လုိအေဆာက္အအုံတစ္ခုထဲမွာမဟုတ္၊ လမ္းေတြ လမ္းေတြမွာရွိတဲ့ ေနရာ) ဆုိတဲ့ ကြာလာလမ္ပူ ၿမဳိ႕လယ္တစ္ေနရာမွာဆင္း၊ စင္ကာပူသံရုံးကုိသြား ဗီဇာ ျပန္ယူ၊ ပထမဆုံး တစ္ေခါက္မွာ အဆင္မေျပလုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ျပန္လာရတယ္ (တနလၤာေန႔ေတာ့ တနလၤာေန႔ပါပဲ ဒါေပမယ့္ အဲဒါနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး မသိတဲ့အလုပ္ ပထမဆုံးဆုိေတာ့ တစ္ေခါက္နဲ႔ဘယ္လုိမွ မၿပီးႏုိင္ဘူး)။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာ ဗီဇာရၿပီ။
အမႈေတြကေတာ့ အျမဲတမ္းျဖစ္ေနတယ္။ ေစ်းသြား၀ယ္တုန္းကေတာင္ ျမန္မာဆုိင္ရွင္လင္မယားပဲ ေန႔ခင္းႀကီး ဓားျပတုိက္ခံရတယ္၊ ဒဏ္ရာေတြ ဘာေတြနဲ႔ ၾကားရတယ္။ မ်ဳိးစုံျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီရက္ေတြ ေန႔ေရာညေရာ ၿမဳိ႕လယ္၊ စက္ရုံ၀န္း ဧရိယာ (ည ၁၀း၃၀ အထိေရာက္ဖူးတယ္) ေလွ်ာက္သြားတယ္။ တစ္စုံတစ္ရာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကံႀကီးေပလုိ႔။
၁၇ ရက္ေန႔ - (ၾကာသပေတး) စကၤာပူကုိ ကားနဲ႔ျပန္လာခဲ့တယ္။