ဒီနေ့ ထူးဆန်းတဲ့နေ့၊ ကြက်သီးထလောက်အောင် ထူးဆန်းတယ်။ ဘာလို့ဆို မနက် ရေချိုးသန့်စင်ပြီး အလုပ်သွားမယ် ဆိုပြီး ဖိနပ်စီးလိုက်တယ်။ ``ဖိနပ်ထဲမှာ ခုလုခုလုနဲ့ ဘာပါလိမ့်။´´ ပြန်ချွတ်ပြီး ကြည့်တယ်။ ``ခြေအိတ်ကလည်း မဟုတ်ပါဘူး။´´ နောက်ပြန်ဝတ်ကြည့်တယ်။ ``တစ်ခုခု ရှိနေတုန်းပဲ´´ ဆိုပြီး ချွတ်ပြီး လက်နဲ့ စမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ``အလုံးလေးပါလား´´ လက်နဲ့စမ်းကြည့်လိုက်တော့..... ``အိုးး ပိုးဟပ် မကြီးမငယ်ကြီးပါလား..´´ လန့်သွားတယ်.. ကြက်သီးတွေထလို့ပေါ့။ `` တက်နင်းမိတာ သေပြီလားမသိဘူး... ´´ ကံကောင်းချင်တော့ မသေဘူး။ ဒီအတိုင်း ထားခဲ့လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်မှားသွားခဲ့ပြီ။ ဘာလို့ဆို ခဏနေ ဒီကောင်လေး သေမယ်မသေဘူးဆိုတာ နောက်ထွက်တဲ့ တစ်ယောက်ပေါ်မူတည်သွားတာကိုး။ စိတ်တော့မကောင်းဘူး။ တစ်ခါတည်း အပြင်ထုတ်လိုက်သင့်တယ်။ လန့်သွားတာနဲ့ မလုပ်မိတော့ဘူး။ ဒါလည်း အကြောင်းပြချက်ပါပဲ။ နောက်တစ်ခေါက်တော့ မဖြစ်အောင် သတိထားရမယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရုံးရောက် အလုပ်တွေ လုပ်။ ထမင်းစားချိန် စားပြီး စာလေးဖတ်။ နောက်ရုံးခန်းထဲပြန်ဝင်။ အလုပ်ဆင်းခါနီး ငါးနာရီကျော်တော့ ဗိုက်ဆာတာနဲ့ ကော်ဖီဖျော်ပြီး ဟိုနေ့က ယူလာတဲ့ ခရင်မ် ခရက်ကာကို စားနေလိုက်တယ်။ အလုပ်ကိုလုပ်လိုက် စားပွဲ